Gezi Parkı’ndaki “üç-beş ağacı” müteahhitlerden kurtarmaya çalıştığımız Gezi depremi ülkenin her köşesine yayılmış, bütün görkemi ile devam ediyordu. Günlerdir işe gitmeyi bile unutmuş, canla başla Park ve Taksim Meydanı etrafındaki mücadeleyi sürdürmeye çalışıyorduk.

Eylül 2017, Datça hâlâ çok güzel. 1999 yılında Dünya Doğayı Koruma Vakfı (WWF) tarafından acil olarak korunması gereken 100 yeryüzü noktasından birisi olarak belirlenen Datça Yarımadası üzerinde bulunan ilçe, doğal güzelliklerini ve tarihi mirasını korumaya devam ediyor.

Eylül 2017, Bodrum. Hâlâ sıcak. Kapıkırı gezisinden sonra Volo Kamping’de dinlenme günleri hızla geçti, Peksimet’e, atölyeye döndüm.

Deliksiz uykumun derinliklerinden uyanıklığın yüzeyine doğru yaklaşırken gözkapaklarımın üzerinde artan ışığı ve bedenimi çoktan sarmış olan sıcağı hissettim. Derimin gözeneklerinden kurtulan ter damlaları boynumdan, alnımdan, saç diplerimden aşağı süzülüyor, uyumadan önce katlanmış poların üzerine tişört geçirerek yaptığım yastığı ter içinde bırakıyordu.

Ahşap atölyesindeki çıraklık denemesine birkaç gün ara verip Güven’le birlikte kafa dinlemek için Bafa’ya doğru yola çıktık. Önceki gün Jale, daha önce de Ece gittiği için son birkaç gündür üçümüz kalmıştık. Eşyalarımızın çoğunu Kırlangıç’ta bırakmasak, Hüseyin Hoca mümkün değil bizi yollamazdı.

Eylül ortasına yaklaşmamıza rağmen hava hâlâ çok sıcak. Öğlen saatlerinde bırakın çalışmayı, iş yapmadan gölgede oturmak bile çok zor. Bu saatlerde dışarıda durmak anlamsız. Kırlangıç Sanat Atölyesi’nin üst katındaki dairenin arka tarafında, iki cephesi de yola bakan beyaz kireç boyalı odada kalıyorum. Odaya girince, sol köşede yerde çift kişilik bir yatak, sağ köşede de yine yerde sırt çantam ve eşyalarım duruyor.

Sumi’yle birlikte yaptığımız yolculuk, Baladız’da köyün hem Rehber’i hem de Dede’si tarafından ağırlanmak bende çok güzel izler bıraktı. Bir süre daha vakit geçirdiğim İstanbul’dan ayrılma zamanım geldiğinde eski şirketten arkadaşım Adnan’la yaptığımız güzel bir yolculukla ilk olarak Ayvalık’a, yazlıktaki anneme gittim.

Burdur Gölü kenarındaki otelimizde kuş cıvıltıları içinde harika bir göl manzarasına uyandık. Normalde böyle güzel bir şehirde birkaç gün kalmak, gölün etrafında yürüyüş ve kamp yapmak isterdim. Fakat Sumi’nin dönüş uçuşu hemen ertesi sabah olduğu için programımıza göre o gece İstanbul’a ulaşmamız gerekiyordu. Kahvaltının ardından zaman kaybetmeden yola çıktık.

“Biz şehrimizi çok seviyoruz. Bizi burada unuttular. Siz de kimseye söylemeyin, biz burada çok mutluyuz.” | Yola çıkmadan önce İstanbul’da biraz daha vakit geçirdim. Yüklerimden arınmış olmanın rahatlığıyla şehrin bende iz bırakan, anılarımın olduğu, özleyeceğimi düşündüğüm köşelerine gittim. Seyrettim, dinledim, hatırladım, güldüm. Her gün farklı arkadaşlarımla görüştüm, kimilerinin evinde kaldım.

Yol planları yaparken aklımda onlarca fikir vardı. Pek çok insan gibi ben de Küba’yı, Meksika’yı, Latin Amerika’yı merak ediyordum. Avrupa’da çok ülkeyi görmüştüm ama Hindistan’ın doğusuna daha hiç geçmemiştim. Doğu Asya nasıldı acaba? Afrika başlı başına bir derya deniz. Tarihi, arkeolojiyi çok seviyordum ve gezip görmek istediğim bir dizi antik şehir, eski uygarlık kalıntıları, arkeolojik çalışma alanları vardı.

Beyaz yakalı, şehirli, yerleşik hayatımdan çıkıp gezgin bir hayat yaşamaya başlayalı 3 sene oldu. Ne çabuk ve ne güzel geçmiş bu süre. Pandemi nedeniyle evde kaldığımız şu günlerde bunu düşünmek için bol bol vaktim oldu. Tam bana göre olanı yapmışım ve hatta daha erken de yapabilirmişim. Ha, öyle gezgin bir hayat deyince, hayatımın seyahatlerde geçtiğini,... Okumaya Devam et →